انتقال هدفمند دارو / دارورسانی هوشمند
فریبا اورنگ؛ محمد رفیعی نیا
دوره -1، شماره 2 ، بهمن 1383، ، صفحه 173-179
چکیده
میکرواسفرهای پلی یورتانی به منظور استفاده در سیستم های انتقال کنترل شده دارو، با روش تبخیر حلال و با استفاده از روغن کرچک، پلی کاپرولاکتون، هگزا متیلن دی ایزوسیانات (HMDI) و اتیلن دی آمین سنتز شدند. رفتار رهایش از میکرواسفرها با بهره گیری از رنگ برموکرسول پرپل مورد بررسی قرار گرفت. از روش های FTIR، SEM، میکروسکوپ نوری، دستگاه Dissolution و ...
بیشتر
میکرواسفرهای پلی یورتانی به منظور استفاده در سیستم های انتقال کنترل شده دارو، با روش تبخیر حلال و با استفاده از روغن کرچک، پلی کاپرولاکتون، هگزا متیلن دی ایزوسیانات (HMDI) و اتیلن دی آمین سنتز شدند. رفتار رهایش از میکرواسفرها با بهره گیری از رنگ برموکرسول پرپل مورد بررسی قرار گرفت. از روش های FTIR، SEM، میکروسکوپ نوری، دستگاه Dissolution و اسپکتروفتومترUV به ترتیب برای بررسی فرآیند پلیمریزاسیون، مورفولوژی سطحی، تعیین اندازه ذرات، تعیین سرعت رهایش و اندازه گیری غلظت رنگ آزاد شده استفاده گردید. نتایج بیانگر آن است که پیوندهای یورتانی در cm-1 3400-3300 و cm-1 1700-1650 تشکیل شده اند. تصاویرSEM نشان دهنده سطحی ناهموار است که نتیجه ای از فرآنید تبخیر حلال به شمار می رود. میکروذرات پلی یورتانی بر پایه روغن کرچک / HMDI دارای ابعاد بزرگتری نسبت به ذرات بر پایه پلی کاپرولاکتون / HMDI هستند و در هر دو مورد، با افزایش نسبت NCO/OH، اندازه ذرات و رهایش ماده رنگی برموکرسول پرپل افزایش می یابد.
مهندسی بافت
کریم عسگرزاده تبریزی؛ فریبا اورنگ
دوره -1، شماره 1 ، آبان 1383، ، صفحه 57-64
چکیده
ژلاتین، پروتئین مشتق شده از جز آلی استخوان (کلاژن) است که تلفیق آن با جز معدنی استخوان (هیدروکسی آپاتیت) می تواند خواصی بسیار نزدیک به خواص استخوان طبیعی فراهم آورد، لذا در این تحقیق داربست کامپوزیتی ژلاتین و هیدروکسی آپاتیت به عنوان جایگزین تخریب پذیر استخوانی پیشنهاد گردیده است. ساخت این داربست ها از طریق فرآیند ریخته ...
بیشتر
ژلاتین، پروتئین مشتق شده از جز آلی استخوان (کلاژن) است که تلفیق آن با جز معدنی استخوان (هیدروکسی آپاتیت) می تواند خواصی بسیار نزدیک به خواص استخوان طبیعی فراهم آورد، لذا در این تحقیق داربست کامپوزیتی ژلاتین و هیدروکسی آپاتیت به عنوان جایگزین تخریب پذیر استخوانی پیشنهاد گردیده است. ساخت این داربست ها از طریق فرآیند ریخته گری حلال (بدون استفاده از هیچگونه حلال آلی به منظور افزایش درجه زیست سازگاری) صورت پذیرفت. تخلخل حاصله بدون کمک عوامل تخلخل ساز بدست آمد و نشانگر حفره های به هم مرتبط با ابعادی در محدوده 50 تا 200 میکرومتر بود. به منظور بررسی میزان زیست سازگاری داربست ها، از سلولهای فیبروبلاستی موش استفاده شد کهآزمایشات کشت سلولی در طی مدت 24 ساعت نشان دهنده اتصال سلولی مناسب و زیست سازگاری عالی بود. بررسی های تکمیلی موید آن است که بهترین نتایج اتصال سلولی مربوط به کامپوزیت حاصل از 50% هیدروکسی آپاتیت و 50% ژلاتین است.
